कविता

श्वासांची धडपड कायम असते प्यारी मी रचेन दुनिया शून्यामधुनी सारी

आनंद मनाचा वाटत जाता कळले माझ्यासम सारे आपसूक मज जुळले हास्याची फुलली शेते माझ्या दारी मी रचेन दुनिया शून्यामधुनी सारी

आव्हान मला जे करून गेले लोक देणार पहा मी उत्तर त्यांना चोख मौनात साठली ऊर्जा अपूर्व न्यारी मी रचेन दुनिया शून्यामधुनी सारी

का खपवू डोके नको नको त्या कामी का हिशेब मांडू दिल्या घेतल्याचे मी मारणार आहे आता मुक्त भरारी मी रचेन दुनिया शून्यामधुनी सारी

©रेणुका पुरोहित, पुणे

मात्रावृत्त - पादाकुलक

मनात झरते ओढ अनामिक गहिवर होतो मनी विलक्षण तुझी आठवण येते तेव्हा अनुभवते मी असह्य वणवण

तू नसताना सोबत सखया तुझीच रुणझुण माझ्या कानी नको दुरावा पुरेच आता घाव किती रे ताजे अजुनी

भळभळणारी जखम सुगंधी संध्येला का अखंड छळते आठव डोही खोल मनाच्या तुझ्या दिशेने पुनःश्च वळते

©रेणुका पुरोहित, पुणे

अंगण..

अंगणात माझ्या वारे खेळते. सगल्या फु लांचा सुगंध दरवळते. कु णी येनार तेही कळते. अंगणात माझ्या वारे खेळते.

बांधलेल्या खंड्याला पाहुन, रात्रि चोरही पळते. पायधुळीनी रोज घरही मळते. अंगणात माझ्या वारे खेळते.

गोठ्यात “रे णु” सुद्धा हंबरते. कानात वारे भरलेली "सोनु", दुधासाठी हळहळते . अंगणात माझ्या वारे खेळते.

प्रा. स्वप्निल आयने
(त्रवद् युत आत्रण दू रसंचार अत्रभयांत्रिकी त्रवभाग)

नशीब

फाटके नशीब घेऊन रस्त्याच्या कडेला बसलो फाटके जोडे शशवायला.

आतातर दोराही लागला संपायला. नशशबात माझ्या फक्त द¸ुःखच, शदले नाही कोणतेच स¸ख देवाने. द¸ुःखाने फाटलेली जीवनाची चादर शशवतांना लागला तो कापडही शजरायला .

अनवाणी चालत, पोटात दाना नाही शफरतोय भटकं ती, राहण्याचा शिकाणा शोधायला. असे कं टाळवाणे शजवन शनराशेत जगत आहे. जावे तर जावे क¸ िे ?

प्रा. स्वप्निल आयने
(शवद् य¸त आशण दू रसंचार अशभयांशिकी शवभाग)